Pustynia naszego życia

Rozpoczęliśmy pierwszy tydzień Wielkiego Postu. Ten czas jest nam dany po to, abyśmy dobrze przygotowywali się do odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych, które będzie miało miejsce w Wigilię Paschalną, gdy świętujemy Zmartwychwstanie Jezusa. Przez 40 dni mamy na nowo odkryć skarb, jaki nosimy w sobie od momentu chrztu.

Od Środy Popielcowej rozbrzmiewa w Kościele myśl o nawróceniu. Tę myśl przypomina nam Ewangelia, którą słyszymy uczestnicząc we Mszy św. w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu. Jej przewodnim motywem są słowa św. Marka : NAWRACAJCIE SIĘ I WIERZCIE W EWANGELIĘ (Mk 1, 15). Nawrócić się, to znaczy zmienić kierunek drogi, zastanowić się jak i gdzie idziemy, pomyśleć nad sobą i swoim wewnętrznym życiem wewnętrznym. Okres Wielkiego Postu jest szczególnym okresem refleksji nad swoim własnym życiem.

To także czas, aby udać się w pewnym sensie na pustynię. Chodzi tu o stworzenie pewnego stylu życia, o wyciszenie się. Pustynia to walka z pokusami, to zmaganie się ze słabościami, a nawet walka ze złym duchem, z szatanem. Pustynia to także pewne braki, niedostatek, to brak jedzenia i picia. To po prostu post.

Tworząc własną pustynię pamiętajmy, ze na nią wkroczył Chrystus. On tam przebywał i przygotowywał się do wielkiej misji. Idźmy i my za Jezusem. Jest to droga sprawdzona…

Z darem modlitwy za ludzi starych, chorych i cierpiących,-

ks. Andrzej